“Ik liep in 2009 de Nijmeegse Vierdaagse gezellig met mijn ouders,” vertelt Marlika. Ze was niet op zoek naar de liefde, maar daar dacht het lot heel anders over. Tijdens hun wandelingen komen ze iedere keer dezelfde leuke militair tegen. Haar ouders waren gelijk verkocht, maar Marlika niet. “Ik vond het een aardige jongen, maar waar bemoeien zij zich mee?” En ze ging haar eigen weg. Wil jij ook een zo'n leuk kaartje maken? Klik dan hier voor leuke uitnodigingen.
De dag voor weer een nieuwe Vierdaagse rijden Marlika en haar ouders door Nijmegen. Ze zijn vol gezonde spanning voor een nieuw avontuur. De ouders van Marlika hebben nog een extra reden om opgewonden te zijn: “Misschien komen we die leuke jongen wel weer tegen.” Marlika: “Echt niet, tussen de 40.000 mensen zeker?” Vader: “Zie je wel! Daar rijdt hij!” Marlika: “Tuurlijk.” Maar haar vader kreeg gelijk. Na hun aanmelding komen ze hem tegen. Maurice zit op een muurtje samen met zijn collega’s te borrelen. Hij ziet Marlika en haar familie aankomen en herkent hen. Op dat moment besluit hij om een foto te maken van Marlika’s shirt met haar Hyves pagina erop. Ze draagt dit T-shirt voor haar vrijwilligerswerk in Afrika. Hij besluit om tijdens de Vierdaagse geld voor haar sparen. De enige legitieme manier om weer met haar in contact te komen, zal hij haar later bekennen. Vol twijfels loopt Marlika weg. “Oh oke, wat gebeurt er nu?” denkt ze. "Vond ze het echt leuk om hem weer te zien? Of beeldde ze het zichzelf in? Na de Vierdaagse gaat ze een half jaar naar Afrika, ze staat daarom helemaal niet open voor de liefde." Met die twijfels en gedachten zal ze de hele Vierdaagse blijven lopen. Tussen de 40.000 mensen komt ze hem niet meer tegen en ze begint alles te relativeren. Toch doet het wat met haar als ze de collega’s van Maurice wel ziet, maar hem niet. Maar dan, op de laatste vrijdag, precies 20 km voor de eindstreep loopt ze hem alsnog tegen het lijf. “Ik was toch heel blij dat ik hem zag.” vertelt ze. En het verhaal wordt nog mooier. Maurice is super lief voor haar moeder en verzorgt haar met eten en drinken en medische hulp. Ook vertelt hij Marlika dat hij de hele Vierdaagse geld voor haar verzameld heeft. Zij was blijkbaar ook niet uit zijn gedachten verdwenen.
Er volgt een verwarrende, maar ook een hele mooie tijd. Over twee weken vertrekt Marlika naar Afrika, ze heeft kort de tijd om uit te zoeken wat dit is. Als ze het verhaal vertelt op haar werk bij het kinderdagverblijf regelen haar collega’s dat ze per direct vrij is. Ze vinden het zo’n mooi verhaal. “Zo iets maak je niet zo snel mee,” zeggen ze. “Dus ga het maar uitzoeken, want je krijgt spijt als je het niet doet.” En dat is precies wat ze gaat doen: Het uitzoeken. De twee weken die volgen zijn heel intens. Het voelt alsof ze hun hele leven lang al bij elkaar waren. In die prille liefde begint Marlika te twijfelen. “Afrika was een onwijs gave droom wat ik altijd al gewild had. Maar moet ik dit wel doen? Ben jij er nog wel als ik terug ben, Maurice? Moet ik niet kiezen voor liefde in plaats van voor dromen?” Die gevoelens en die plannen voor Afrika gooien haar hele gevoel overhoop. Ze is verward en vermoeid als ze het uiteindelijk in het vliegtuig stapt. Ze ploft in een stoel, slaapt 11 uur lang aan 1 stuk en komt dan aan in Zuid-Afrika. Een geweldige tijd breekt aan. En 1,5 maand later staat ook Maurice in Afrika. Dat was super spannend, want zou dat goed gaan zo samen ver weg van Nederland. Maar het contact ging vanaf dag 1 al heel makkelijk. Na Afrika gaan ze in 2011 gelijk samenwonen. Maurice is militair en in de weekenden zijn ze toch al samen. Doordeweeks is hij op de kazerne. Marlika: “Eigenlijk is het goed geweest dat mijn reis naar Afrika heeft plaatsgevonden. Hij heeft nu als militair gezien hoe het is als we elkaar voor lange tijd moeten missen.”
De jaren vliegen voorbij en in elk jaar wordt er een Vierdaagse gelopen, maar zoveel als dat ze elkaar in de eerdere Vierdaagse hebben getroffen, zo weinig treffen ze elkaar nu. 2011: Ze lopen hem allebei, maar niet met elkaar. 2012: Zij loopt, maar hij moet werken. 2013: Hij loopt, maar zij heeft nog geen schoolvakantie. 2014: Zij moet werken, ze lopen samen niet 2015: Ze kunnen eindelijk de Vierdaagse weer samen lopen. En het lopen van de Vierdaagse doen ze, maar vraagt niet hoe! Marlika heeft hielspoor opgelopen, dat is een stekende pijn in haar hiel. Ze loopt daar drie dagen mee door. Maurice is ongerust en wil dat ze ernaar laat kijken, maar zij zet koppig en standvastig door. Ook haar vader twijfelt: “Je ziet er niet uit, Marlika! Je hebt pijn, ik denk dat je moet stoppen.” Ze wil per se doorlopen, want anders mag ze niet mee met de 100ste vierdaagse die het jaar daarop zal zijn. “Ik wist dat we die samen konden lopen, ik wilde niet uitgeloot worden.” vertelt ze. Op de laatste dag checkt ze het: moet ze stoppen? Als de arts ook zegt dat ze moet kappen, dan is het zo. Maar de arts zegt: “Als jij al drie dagen met hielspoor doorloopt dan maakt een dag meer of minder ook niet meer uit.” Dus ze loopt door, ook al vergaat ze van de pijn. Vooral de laatste 5 kilometer loopt ze met de steun van Maurice de Vierdaagse uit. Wat ze niet weet is dat Maurice op dat moment een ring in zijn zak heeft. Hij wilde haar ten huwelijk vragen op die Vierdaagse, de plek waar ze elkaar ontmoet hebben. Maar hij ziet dat ze zoveel pijn heeft, dat ze zo met haar blessure bezig is. Dat het echt niet het moment is en hij besluit het niet te doen. Daarmee besluit hij ook een jaar lang te wachten, een jaar lang een geheim te hebben en een jaar lang zijn mond te houden. De ring wordt opgeborgen in zijn kledingkluis op de kazerne. Hij wilde haar vragen en als uit de omgeving grappen worden gemaakt over een aankomend aanzoek moet hij slikken. Het aanzoek was zo dichtbij geweest, maar het slaat nergens op om het ergens anders te vragen. Het moet gewoon op de Vierdaagse.
Breekt eindelijk de 100ste Vierdaagse aan en kan zijn plan alsnog in vervulling gaan. Hij gaat zijn meisje vragen en wel op een hele bijzondere manier. Tijdens het wandelen loopt hij een stuk met zijn schoonvader op en vraagt hem om de hand van zijn dochter. Na een ja van vader beraamd hij een plannetje met 1 van de eindposten van de Vierdaagse. Zij regelen dat hij een kaartje krijgt waarmee hij op dezelfde tijd met Marlika kan lopen en hij zorgt dat er bloemen staan achter hun balie. 10 kilometer voor het einde van de finish vraagt Marlika aan Maurice: "Gaat het wel goed? Er klopt iets niet denkt ze. Hij ziet er gespannen uit. Zou hij ziek zijn?" Iedereen weet intussen van het aankomende aanzoek af. De vader van Marlika gaat bij de eindpost van Maurice staan, samen met hun vrienden en haar oudere zus. Net voor het stelletje aan komt lopen fluistert hij in het oor van zijn vrouw: “Let op, je dochter gaat ten huwelijk gevraagd worden.”
Maurice neemt haar mee naar de eindpost, maar niet diegene waarvan iedereen het verwachtte. Hij neemt haar mee naar haar eindpost in plaats van de zijne. De dames achter de balie zijn al de hele dag gespannen voor hun komst. Als Marlika haar medaille ophaalt zeggen ze: "Wat leuk! Je bent er eindelijk!" Zelfs op dat moment gaat er geen lampje bij haar branden. Ze denkt: “Wat leuk dat zij blij zijn dat ik er ook ben.” Maurice neemt Marlika apart en zegt: “Ik wil de medaille bij je op spelden. Ik ben heel trots op jou, dat je de Vierdaagse hebt uitgelopen en ook vorig jaar toen je zoveel pijn had. Je hebt zo je best gedaan om deze te kunnen lopen en ik vind je heel dapper.” Dan gaat hij zich op knieën en vraagt haar ten huwelijk met een ring gemaakt uit twee ringen die elkaar kruizen: "Want hier op de Vierdaagse hebben onze wegen elkaar gekruist.” Het aanzoek doen ze rustig samen en niet en public. Na het aanzoek komen de dametjes van de eindpost met bloemen. Die hadden ze speciaal voor hen geplukt en de hele dag bewaard. Ze lopen terug naar de eindpostvan Maurice. Iedereen, vrienden, familie en collega’s die bij de ontmoeting was geweest 7 jaar geleden was nu ook bij het aanzoek. “Op je knieën! Op je knieën! Op je knieën!” roepen hun wandelmaatjes als ze aan komen lopen. Oma zegt: “Dat ik dit nog mee mocht maken!” En dan roept Marlika naar de collega’s van Maurice: “Het is al gebeurd, volgend jaar hebben jullie allemaal feest!”
Perfecter had het niet kunnen zijn zegt Marlika naderhand. Hij heeft me gevraagd op een plek waar we zoveel plezier hebben gehad, waar we elkaar ontmoet hebben, waar we gelachen hebben en gehuild en waar hij me door de pijn heen heeft gesleept. Als ze de dag erna wakker worden zijn ze de gelukkigste mensen op aarde. “Die ogen van jou” zegt Maurice “Het is net alsof ik in twee koplampen zit te kijken, zo erg stralen ze. Ik kan je gewoon in het donker zien.” En zo geschiedde het, dat ze 7 jaar nadat ze elkaar ontmoet hebben zijn ze verloofd. Dat ze na een relatie van 7 jaar volgend jaar gaan trouwen op: 7-7-2017, een week voor de Vierdaagse van 2017. Want net als bij het aanzoek, gaat ook de Vierdaagse een grote plaats innemen in de bruiloft. Klein tipje van de sluier: Marlika zal zelf haar bruidstaart bakken in de kleuren van de Vierdaagse en hun huwelijksreis vindt plaats op, het kan natuurlijk niet anders: De Nijmeegse Vierdaagse. Wordt vervolgd. ;)
